در این عالم، ما به پیروی از اصول اخلاقی باور داریم. ما باور داریم که در این دنیای خشن و متظاهر به فساد و منفعت طلبی، می‌توان به منشی جوانمردانه عمل کرد اما نه از سر ضعف و ناتوانی که از موضع اقتدار. هنرهای رزمی غایت ما نیست. راهی است برای یادگیری مهارت‌های جنگی، برای دفاع از مظلوم، برای انسانیت، گسترش صلح و محبت.
بسیاری رزمی را برای مقاصد حیوانی می‌آموزند ولی ما رزمی را برای خشونت و هیجانات جنگ‌طلبانه نمی‌آموزیم.
در باشگاه جودو با یک هنرجو آشنا شدم. از انگیزه‌اش پرسیدم: «چرا آمدی جودو؟ سبب علاقه‌ات به این رشته چیست؟»
پاسخش برایم عجیب بود. گفت: «عمویم جودو کار است. من هم به افتخار او آمدم این رشته و به نظرم بهترین رشته است و می‌توانم در آن موفق شوم.»
گفتم: «مطمئنی بهترین رشته است و از کجا معلوم مناسب توست؟... شاید استعدادت در رشته‌ی دیگری نهفته باشد؟ شاید هم همین رشته... به هر حال مطمئنی؟». گفت: «نمی‌دانم!»
البته او هم از پرسش من تعجب کرد. سرش را به زیر انداخته و تازه به فکر فرو رفته بود. مشخص بود تا به حال با چنین پرسش بنیادی مواجه نشده بود. چقدر از ما رزمیکاران، انتخاب‌هایمان آگاهانه است؟ انتخاب درست یک رشته‌ی مناسب، دغدغه‌ای فراگیر است. این را به جهت نامه‌های فراوانی می‌گویم که مخاطبان دغدغه‌مند برایمان می‌فرستند. دغدغه‌ی این تیپی کاملا به جاست. کسی دوست ندارد جایی نادرست وقت و انرژی و پولش را هزینه کند. برای همین است که از ما مشورت می‌خواهند: کدام رشته بهتر است؟ جودو بروم یا آیکیدو؟ کونگ‌فو برتر است یا جوجیتسو؟ تفاوت میان جوجیتسو با آیکیدو چیست؟ و من می‌پرسم اصلا برترین و بهترین رشته وجود دارد؟ ملاک برتر بودن چیست؟
