نویسنده: مهدی سلیمی
هنرجوی ارشدی که بر اثر ممارستِ بسیار به درک کافی از تکنیک‌های آیکیدو رسیده، لازم است (تحت اجازه استاد) تجربه‌هایش را در اختیار سایر هنرجویان بگذارد تا ضمن کمک‌رسانی به استاد در آموزش و استفاده سایر هنرجویان، خود او نیز به تجربه‌های جدیدتری نائل شود، چرا که تعلیم (آموزش دادن) خود یکی از مراحل پیشرفته تعلّم (یادگیری) است و ما را با زوایای عمیق‌تری از تکنیک‌ها آشنا می‌کند. این‌که منِ نوعی، تکنیک‌ها را بدانم کافی نیست.
نویسنده: مهدی سلیمی
یک سنتی در هنرهای رزمی مشرق زمین (در زمان‌های گذشته) بود؛ وقتی شاگرد به سطحی از پختگی در مهارت می‌رسید، به توصیه استادش، برای تکمیل مهارت‌هایش به سرزمین‌ها و دوجو‌های مختلف سفر می‌کرد و با کسبِ تجربه‌های متفاوت، و آشنایی با افراد و اساتیدِ جدید، مهارتش مستحکم‌تر می‌شد. بعد از سال‌ها، او با کوله‌باری از تجربه، در یک جا مستقر می‌شد و آموخته‌ها و راهِ اساتیدش را در اختیار نسل‌های آینده می‌گذاشت. ما در دنیای مدرن زندگی می‌کنیم و شاید تصور شود در این زندگی پرهیاهوی امروزی، فرصتِ «سفرهای رزمی» پیش نیاید و برخی بگویند، این داستان‌های گذشته است و در دنیای ما کارآیی ندارد! و من می‌گویم «خیر!». «سفرهای رزمی» امروزه هم کاربرد دارد.
نویسنده: مهدی سلیمی
برخی مربیان معتقدند که اگر تکنیکی غلط در ذهنِ هنرجو جا افتاد دیگر تغییرش دشوار و به سختی جبران خواهد شد.
یکی از فنون خفه کردن (شیمه وازا) در جودو و جوجوتسو
دوسال پیش از خاطره پیشین، در کنار جودو، جوجوتسو نیز تمرین می‌کردم. روزی استاد با عصایی مشکی داخل کلاس شد. دوستانی که تا دو دقیقه‌ی پیش حس و حال دویدن نداشتند، نمی‌دانم چه شد، هیجانی به روحیه‌شان دمیده شد و عین گله‌ی رم کرده شروع به دویدن کردند. استاد عصایش را تکان داد و گفت: «اگر دیدم یک نفر تنبلی کند من می‌دانم با او!» پس از اتمام دویدن، همه ردیف ردیف ایستادیم و در جا نرمش می‌کردیم. از سختی نرمش‌ها، عرق از سر و رویمان می‌چکید و سکوت خاصی بر کلاس حاکم بود. لحظه‌ای یک صدای «تق» در فضای کلاس پیچید. سرم را بالا آوردم و دیدم یکی از بچه‌های رده بالای کلاس [که خیلی شیطنت داشت]، کله‌اش را از درد می‌مالید، و استاد مثل اژدهای خشمگین به او زل زده بود... چه خبر است؟ هیچی! فهمیدیم باز شیطنت کرده و استاد به او خشم گرفت...
مربیگری فقط به آموزش تکنیک‌ها و کلاس‌داری صرف نیست، مربیگری یک هنر است. هنر ارتباط مؤثر با شاگردان و انتقال بینش‌ها و تعلیم و تربیت هنرجوست.
پس از فارغ التحصیلی از دانشگاه، تصمیم گرفتم جودو را ادامه بدهم. دو سال از آخرین حضورم در جودو می‌گذشت و این بار نیز به هدف تقویت بنیه بدنی و فراگیری مهارت‌های رزم گلاویزی و دفاع شخصی تصمیم به ادامه این رشته گرفته بودم. به جهت محدودیت‌های مالی نمی‌توانستم هر باشگاهی ثبت‌نام کنم. برای همین، گزینه‌هایم بسیار محدود بودند. باشگاهی یافتم که با خانه‌ام 30 دقیقه فاصله داشت. خواستم پیش از ثبت‌نام، روش تمرینی آن‌ها را از نزدیک ببینم و در صورت امکان با مربی آن‌جا صحبت کنم. تجربه برایم ثابت کرده که این صحبت پیش از ثبت‌نام با مربی، مؤثر و ضروری است. هم با منش و روش مربی آشنا می‌شوم و هم او با شرایط و اهداف من آشنا می‌شود.
روز مقرر به باشگاه سر زدم. از بیرون دیدم داخل تاتامی، عده‌ای با زیر پوش و لباس‌های مختلف در حال بازی زو هستند.
