نویسنده: مهدی سلیمی

راهکار دوم: عمل‌گرا باشید و از اشتباه زدن نترسید

برخی مربیان معتقدند که اگر تکنیکی غلط در ذهنِ هنرجو جا افتاد دیگر تغییرش دشوار و به سختی جبران خواهد شد.

یکی از فنون خفه کردن (شیمه وازا) در جودو و جوجوتسو

داستان دوم: کلاس جوجوتسو و نقاط قوت و ضعف آن

راهبری جذاب استاد

دوسال پیش از خاطره پیشین، در کنار جودو، جوجوتسو نیز تمرین می‌کردم. روزی استاد با عصایی مشکی داخل کلاس شد. دوستانی که تا دو دقیقه‌ی پیش حس و حال دویدن نداشتند، نمی‌دانم چه شد، هیجانی به روحیه‌شان دمیده شد و عین گله‌ی رم کرده شروع به دویدن کردند. استاد عصایش را تکان داد و گفت: «اگر دیدم یک نفر تنبلی کند من می‌دانم با او!» پس از اتمام دویدن، همه ردیف ردیف ایستادیم و در جا نرمش می‌کردیم. از سختی نرمش‌ها، عرق از سر و رویمان می‌چکید و سکوت خاصی بر کلاس حاکم بود. لحظه‌ای یک صدای «تق» در فضای کلاس پیچید. سرم را بالا آوردم و دیدم یکی از بچه‌های رده بالای کلاس [که خیلی شیطنت داشت]، کله‌اش را از درد می‌مالید، و استاد مثل اژدهای خشمگین به او زل زده بود... چه خبر است؟ هیچی! فهمیدیم باز شیطنت کرده و استاد به او خشم گرفت...

مربیگری فقط به آموزش تکنیک‌ها و کلاس‌داری صرف نیست، مربیگری یک هنر است. هنر ارتباط مؤثر با شاگردان و انتقال بینش‌ها و تعلیم و تربیت هنرجوست.

داستان اول: کلاس جودو و بی‌نظمی‌های آن

پس از فارغ التحصیلی از دانشگاه، تصمیم گرفتم جودو را ادامه بدهم. دو سال از آخرین حضورم در جودو می‌گذشت و این بار نیز به هدف تقویت بنیه بدنی و فراگیری مهارت‌های رزم گلاویزی و دفاع شخصی تصمیم به ادامه این رشته گرفته بودم. به جهت محدودیت‌های مالی نمی‌توانستم هر باشگاهی ثبت‌نام کنم. برای همین، گزینه‌هایم بسیار محدود بودند. باشگاهی یافتم که با خانه‌ام 30 دقیقه فاصله داشت. خواستم پیش از ثبت‌نام، روش تمرینی آن‌ها را از نزدیک ببینم و در صورت امکان با مربی آن‌جا صحبت کنم. تجربه برایم ثابت کرده که این صحبت پیش از ثبت‌نام با مربی، مؤثر و ضروری است. هم با منش و روش مربی آشنا می‌شوم و هم او با شرایط و اهداف من آشنا می‌شود.

مشاهده‌ی کلاس و نا امیدی

روز مقرر به باشگاه سر زدم. از بیرون دیدم داخل تاتامی، عده‌ای با زیر پوش و لباس‌های مختلف در حال بازی زو هستند.