نویسنده: مهدی سلیمی

حفظ ریتم تنفس را در هنگام تمرین ملکه خود قرار دهید

نویسنده: مهدی سلیمی

راهکار چهارم: شبکه تکنیکی‌تان را توسعه دهید

به همراه دوستم مهمان باشگاهِ «الف» از سبکی دیگر شدم تا نزد استادش (که سال‌ها ژاپن آموزش دیده بود) چیزی بیاموزم. تمرینِ آن شب، برایم بسیار متفاوت بود. سبکی متفاوت با تکنیک‌‌های متفاوت، تجربه‌ای جدید بود. البته تکنیک‌های من هم برایشان تازگی داشت. با یک نفر تمرین می‌کردم، اصرار داشت مدل تکنیکی من غلط است!

نویسنده: مهدی سلیمی

راهکار سوم: با تجربه‌های جدید خودتان را به چالش بکشید

زمانی که تمرین جوجوتسو را تجربه می‌کردم سؤالی ذهنم را درگیر کرده بود: «یک کمربند قهوه‌ای جوجوتسوکا، با تکیه بر مهارتِ خودش از پس یک مبارزه رزمی برمی‌آید ولی یک قهوه‌ای آی‌کی‌دوکا (تا جایی که من دیدم) حتی نمی‌تواند تکنیک‌های خود را در مبارزه واقعی پیاده کند!... چرا؟!»

نویسنده: مهدی سلیمی

راهکار دوم: عمل‌گرا باشید و از اشتباه زدن نترسید

برخی مربیان معتقدند که اگر تکنیکی غلط در ذهنِ هنرجو جا افتاد دیگر تغییرش دشوار و به سختی جبران خواهد شد.

نویسنده: مهدی سلیمی

مقدمه

اجازه دهید همین ابتدا اعترافی به شما بکنم. این ۱۰ راهکاری که با شما در میان می‌گذارم، شما را آی‌کی‌دو کار حرفه‌ای نخواهد کرد. هیچ چیزی جای ممارست و تمرین را نخواهد گرفت اما پشت کلمات قدرتی نهفته است که مسیرتان را تغییر خواهد داد. چطور؟

تقدیم به والاترین معلم انسان، حضرت سید المرسلین، محمد مصطفی (ص) و نیز تمامی معلمان حقیقی، مردان و زنان بی‌ادعا. آنانی که قدم در مسیرِ انبیاء و رسولان الهی گذاشته‌اند و همچون انبیاء الهی، با تربیت شاگردانی وارسته و ایثارشان در این راه، نسل‌های بشری را به پیش می‌رانند.

مهدی سلیمی

سلام به همه شما مخاطبان عزیز. مایلم همین ابتدای نوشتار، برایتان دو الگوی کلاسی با دو فضای فرهنگی متفاوت را ترسیم کنم:

در این عالم، ما به پیروی از اصول اخلاقی باور داریم. ما باور داریم که در این دنیای خشن و متظاهر به فساد و منفعت طلبی، می‌توان به منشی جوانمردانه عمل کرد اما نه از سر ضعف و ناتوانی که از موضع اقتدار. هنرهای رزمی غایت ما نیست. راهی است برای یادگیری مهارت‌های جنگی، برای دفاع از مظلوم، برای انسانیت، گسترش صلح و محبت.

بسیاری رزمی را برای مقاصد حیوانی می‌آموزند ولی ما رزمی را برای خشونت و هیجانات جنگ‌طلبانه نمی‌آموزیم.

این مقاله را تقدیم می‌کنم به نخبگان آی‌کی‌دو و اساتید روشن‌فکر. آن‌هایی که برای تحول آی‌کی‌دو دغدغه دارند.

مهدی سلیمی

هنر صلح در یک معنا، فرهنگِ هماهنگی با نظم جهان خلقت است. آن‌هایی که به دنبال منیت و خود محوری‌اند، در ضدیت با این نظم هارمونیک هستند. جامعه‌ی آی‌کی‌دو زمانی شکوفا خواهد شد که در راستای این فرهنگِ هماهنگی حرکت کند؛ زمانی که همه پشت هم و به فکر رشد همدیگر باشیم. جامعه‌ای که به سبب اختلافات بی‌ارزش، مثل قبایل پراکنده از هم هستند، پیشرفت نخواهند کرد. کسانی که در هنر صلح ممارست می‌کنند، شایسته نیست که ضد همدیگر باشند! برای گسترش هنرِ صلح ما بایستی از درون آغاز و جامعه‌مان را اصلاح کنیم و آی‌کی‌دو ایران را به عنوان یک قطبِ الگو در جهان مطرح کنیم. ما باید در فرهنگ حاکم بر جامعه‌ی خودمان تأمل و آن را آسیب شناسی کنیم. هیچ جامعه‌ای با فرهنگ انحطاط (مثل کاسب مآبی، خود برتر بینی، بی‌اخلاقی) شکوفا نخواهد شد. شکوفایی آی‌کی‌دوی ایران (یا هر جامعه رزمی دیگری) در تحولِ فرهنگ آن است. و تحولِ فرهنگ بدون شناخت آن میسیر نیست. فرهنگ چیست؟ چه نسبتی با اخلاق دارد؟ چگونه از فرهنگ مخرّب که نتیجه‌ای جز انحطاط ندارد، به فرهنگ سازنده ارتقا یابیم؟ چطور می‌توان جامعه را به بلوغ فکری و فرهنگی رساند؟ مقاله‌ی «فرهنگ‌شناسی آی‌کی‌دو» مدخلی به این موضوعات مهم می‌باشد که به شما بینشی متفاوت نسبت به جامعه‌ی آی‌کی‌دو خواهد داد.

فنون دفاع‌شخصی و نبرد تن‌به‌تن که امروزه در بسیاری از ارتش‌های جهان آموزش داده می‌شوند، از چه خاستگاهی نشأت می‌گیرند؟ یقینا فنون رزمی تن‌به‌تن درجا اختراع نشده‌اند و محصول دوران غلبه‌ی بمب و تفنگ نیستند. بلکه بایستی پیشینه‌ای در دل تاریخ داشته باشند. این قسمت تأملی در یکی از سرزمین‌های رزم‌خیز خواهد داشت. جایی که فنون جنگی سامورایی و هنرهای سری نینجا، توسعه یافت.

مدتی جودو تمرین می‌کردم. سنتی را آن‌جا مشاهده کردم که در آی‌کی‌دو کمتر دیده بودم و برایم بسیار جالب بود. باشگاه جودویی که آن‌جا بودم، گاه و بی‌گاه، میزبانِ هنرجویانِ مشکیِ مهمانی بود که از باشگاه‌های دیگر می‌آمدند. استادِ جودو چنان به این هنرجویان مهمان توجه می‌کرد و سخاوتمندانه به آن‌ها تمرین می‌داد که گویی سال‌ها شاگردش بودند و حتی به ما توصیه می‌کرد از تجربه‌های آن‌ها استفاده کنیم. سابقاً تصور می‌کردم این‌ها شاگردان قدیمی استاد جودو بودند، ولی بعد متوجه شدم، نخیر! بسیاری از آن‌ها، اولین بارشان است که نزد استاد ما تمرین می‌کردند. حتی یکی از آن‌ها رسماً برای تمرین حرفه‌ای مسابقات و دان 4 نزد استاد جودو آمده بود (یعنی برای مصلحت خودش)، و من تعجب کردم  استادِ جودو بی‌هیچ چشم‌داشتی، سخاوتمندانه به او آموزش می‌داد و سرسختانه پیگیر تمریناتش بود. تعجب می‌کردم، چون در دنیایی که برخی مربیان فکر می‌کنند با چند آموزش بر سر شاگردشان منت دارند و مالک تمام دستاورد‌ها و موفقیت‌های اویند، اساتیدی نیز هستند که اصلاً نام و نشان برایشان مهم نیست. حضور آن هنرجوی مشکی و تمرین با او برای ما بسیار مفید بود، ولی روزی رفت و دیگر برنگشت و من حتی نمی‌دانم موفق شد دان 4 را بگیرد یا نه. اما هیچ‌گاه رفتارِ اخلاقیِ استاد، از چشم شاگردانش پنهان نمی‌ماند.

روزی استاد جودو، رو به یکی از شاگردان مشکی‌اش کرد و گفت: